Psikiyatri bu türden her bir belirtiyi başlı başına bir sorun türü, bozukluk, hatta hastalık kabul eder. Kaygı bozukluğu, fobi, anksiyete vs der. Oysa bunlar sadece birer belirtidir. Hem de hastalığın da değil, çoğu zaman sağlığın belirtisi.

Bu yaklaşım bir ağrıyı ağrı hastalığı, bir öksürüğü öksürük hastalığı kabul etmek kadar abestir, yanlıştır.

Dediğim gibi psikiyatri bu belirtileri hastalığın işareti sayar. Oysa belirtiler çoğu zaman sağlığın işaretidir. Çünkü insan sadece hasta olduğunda değil, yorgun olduğunda vs de aynı belirtileri ortaya koyabilir. Bir insanın başı hasta olunca da ağrıyabilir ancak uykusuz kalınca da ağrıyabilir.

Bu gerçeğe rağmen neden sürekli olarak bazı belirtiler hep bir hastalığın işareti, kriteri olarak servis edilir?

Bu bir propagandadır ve bilinçli yapılır. Böylece evvela belirtilerle bozukluk, sonra da bozuklukla hastalık arasında bir bağ kurulur. Derken insanlar hastalık dışı bir sebeple bile olsa bir iki belirti yaşadığında beyninin bunu hastalık olarak algılaması, bilinçaltının buna hasta olmuş gibi tepki vermesi sağlanır. Bu öğretilir.

Bu sebeple hep derim:

Sorunlarımızı statüko besliyor. Önce üretiyor, sonra besliyor. Ardından da bu sorunlara tıbbi bir hastalık gibi yaklaşarak çözümsüz bırakıyor, acılarımızı uzatırken bizi kutu kutu ilaçlara mahkum hale getiriyor.

Bir danışan anlatıyor: Bir uzmanı çok tavsiye ettiler. Durumum çok iyi. Kalkıp bulunduğu şehre gittim. Bana gözlerini kapa dedi. Tabletinden bir fon müziği açtı. Şimdi eline fırçayı al ve karşındaki duvarı hayali olarak birine boyatırken sen izle dedi. (Danışan zengin bir iş adamı olduğu için bizzat sen kendin boya diyemedi, birine boyat dedi muhtemelen. Bir gariban olsaydı sen kendin boya derdi bence)

Koskoca uzman hekim bunu ciddi olarak yapıyordu, bunun karşılığında bizden para alıyordu. İşin daha da ilginci bunu son derece orijinal bir terapi tekniği zannediyordu. Oysa ben bir müteahhittim ve her gün gerçekten bir çok duvar boyatıyordum.

"Sen ne yapıyorsun" dedim. Çıkıştım. "Para almak için bu oyunlara, bu alavere dalaverelere gerek yok. Paraya ihtiyacım var de, ben sana fazlasıyla vereyim. Benim derdim panik atak, sen bana gözlerimi kapattırıp hayalimde duvar boyatıyorsun. Boyattım hadi, ne olacak? Düzelecek miyim?"

İşte piyasa ne acıdır ki bu. Bu insanlar bu uyduruk yaklaşımları öyle havalı bir duruşla, öyle yüksek fiyatlarla servis ediyorlar ki. Yüksek fiyatı kalite ile özdeş algılayan zavallı insanımız bu sömürüye ne hazindir ki sıklıkla alet oluyor.

Bir uzmandan yardım alamadan önce videolarımı izleyin. Gittiğiniz uzman videolarımda verdiklerimden daha mantıklı, daha doyurucu bir şeyler veriyorsa helali hoş olsun, katılın seansına. Yok vermiyorsa kaybettiğiniz şeyin sadece çocuklarınızın rızkı olmadığını bilin.

Evet sadece para kaybetmiyorsunuz. Ayrıca, zaten zor olan bir süreçte zaman, umut, moral kaybediyor, daha gerçekçi çarelere karşı da arzusuz ve isteksiz hale geliyorsunuz.