Bu statüko adına iş yapan profesyonellerin dilinde şöyle bir klişe vardır:

"Her terapist önce kendi bir kere terapiden geçmelidir"

Bir kere terapiden geçince ne olur? Boyları tavana mı erer?

Farz edin ki bir terapist bir kere anksiyete terapisinden geçti. Mesela bu panik atak terapisi için ona ne kazandıracaktır? Takıntı veya travma terapisi için ne kazandıracaktır?

Bir onkologun kanser hastasını tedavi edebilmesi için hayatında en az bir kere kanser olup kemoterapiden geçmesi mi gerekir?

Bir alanda bir şey öğrenmek için illa bir profesyonelin önce kendisinin mağdur olması mı gerekir? Bir mühendisin sağlam bina yapabilmesi için önce kendisinin göçük altında kalması mı icap eder?

Bu ne biçim bir mantıktır?

İkinci meşhur tabuları yani klişeleri de şudur:

"Terapi zordur, özel eğitim almak gerekir"

Söz gelimi psikanalitik yönelimli terapi ile davranışçı terapinin aynı zorluk derecesinde olduğunu kim iddia edebilir? O halde neden sanki tek tip bir terapi varmış gibi bir hava estirilir? Niçin farklı zorluk ve kolaylık derecelerine sahip olan tüm terapi ekolleri tek bir torbaya atılır da hepsi için aynı zordur ifadesi kullanılır?

"Terapi tedaviymiş, onu da sadece hekimler yaparmış"

Böyle dene ki hekimden başkası terapi yapmasın, böylece terapi ilaca alternatif olup da ilacın tahtını sarsmasın!

Terapinin nesi tedavidir? Sonuçta tedavi ediyorsa tedaviymiş. Öyle diyor; çok üstün zekalı psikiyatristler. Ballı limon karşımı da tedavi ediyor, ilaç saysanıza o halde?

Konuşmak ne zamandan beri tedavi oldu? Terapi tedavi ise, onu da sadece hekim yaparsa ergoterapiyi, konuşma terapisini, fizyoterapiyi, at terapisini, hidroterapiyi niye hekimler yapmıyor? Psikiyatristleri at çiftliklerine, havuz başlarına, kreşlere bekliyorum.

"Psikologlar hekimle beraber çalışabilirmiş"

Senelerce göğüslerini gere gere bunu savundular. Ben çıkıp da diğerleri gibi bu argümanlarını da yerle bir edene kadar. Şimdi artık bunları ağızlarına bile alamıyorlar.

Okullardaki psikolojik danışmanlar, cezaevlerindeki psikologlar hekimle beraber mi çalışıyor? Her okula 4000 lira maaşla bir psikiyatrist atansın, kabul ederler mi acaba? Bu özel sektöre gelince sorun olur. Çünkü orada rant büyüktür. Bu sebeple psikologların kendi denetimlerinde olması, bağımsız işlev görerek kendilerine rakip olmaması istenir.

"Psikologlar uzman değilmiş"

Pratisyen hekimler uzman mı diye sordum, hala cevap bulmaya çalışıyorlar. Bir on sene sonra bulurlar muhtemelen. Allah beni psikiyatriyi terbiye etmeye yollamış sanki. Malum, ayıbı yüzüne vurulmayan ayıbını hüner zannedermiş.

Bu arada:

Terapilerde çocukluğa inme, travmalarla yüzleştirme vb uygulamalar nadir durumlar haricinde terapileri uzatma taktiğidir. Travma mağduru zaten travmasıyla senelerdir yüzleşir. Bir danışanın, papazın önünde günah çıkaran bir İsevi gibi bir de psikoloğun huzurunda yüzleşmesi -nadir durumlar haricinde- gereksizdir. Çocukluğa inmeye gelince. Terapistler galiba alemi sersem, insanları da kendi sayelerinde ilk defa mı çocukluğuna iniyor zannediyor acaba?