Değerli okur,

Uzun zamandan beri, uzun zaman derken öyle on – on beş yıl falan değil, son birkaç yıldan bu yana alandaki sorunlara, yanlışlara, eksiklere, özellikle de suistimallere karşı bir dizi yazılar kaleme aldım. Bunları elimin erdiği, dilimin döndüğünce çekinmeden ifşa etmeye çabaladım. Bu ifşa çabası sürecince lafı eveleyip gevelememeye, direk, açık sözlü ve net olmaya büyük gayret sarf ettim. Bu işi kendimce kişisel bir görev olarak telakki ettim. Çünkü bilip de görmezden gelmenin vicdani mesuliyetinden çekindim. Bunu başta Allah olmak üzere beni yakından tanıyanlar (ki bunlardan biri de benim) çok iyi biliyor!

Şuan hala etraflıca düşünüyorum ancak yazmadığım, atladığım, yahut bildiğim halde söylemediğim, sustuğum;  dolayısı ile eksik bıraktığım bir mevzu göremiyorum. Ya hakikaten yok, ya da var ancak ben bilemiyorum. En azından bildiklerimi, gördüklerimi, düşündüklerimi açık açık kaleme döktüm. Bilmediklerim varsa da onun için sorumlu sayılmam diye düşünüyorum. Dolayısı ile yazdığım konularda tekrar tekrar yazarak kişisel bir derdim varmış izlenimi vermek, böylece yazılarımda bahsettim hayati gerçekleri haddim ve hakkım olmayarak değersizleştirmek istemiyorum. İşte bu iki temel sebepten dolayı bu konularda, en azından farklı bir sorun konusu yahut yeni bir bakış açısı yakalayana dek yazmayı düşünmüyorum.

Üç yüzü (300) aşan ve bir bölümü eleştirel nitelik taşıyan yazılarıma bir bütün olarak bakılırsa önemli bir kısmının alanla ilgili çok önemli tespitler /  analizler içerdiği görülecektir. Ancak toplumların bağrında çivi gibi sokulu duran sorunları tüm çıplaklığıyla orta yere sermek ne bir kaç sayılı kişinin işidir ne de bu mesele birkaç kişi ile başarılabilecek kadar kolaydır. Birileri elini taşın altına sokarken kalanlar da bir şeyler yapabilmeli, bunu yapamıyorlarsa bile en azından o taşın üzerine oturmamalılardır. Şayet bunu da beceremiyorlarsa hiç olmazsa oturanlara “kalk” diyebilmelilerdir ki ben toplum olarak bu noktadan bile çok uzak olduğumuzu düşünüyorum.

Mesai süresince  insanlara kliniğimizde tek tek, yirmi dört saat esasıyla da topluma yazılarımla topluca hizmet ediyor olmak benim için büyük bir içsel huzur vesilesi. İnsan ne kadar çok faydalı olursa o oranda hafifliyor. Hafiflediği ölçüde de ayağına, ellerine, ruhuna, beynine takılmış pek çok dünyevi nitelikli prangadan kurtuluyor; kurtulabildiği nispette de içindeki arşa doğru yükseliyor. Bunu bu aciz kuluna nasip ettiği için Alemlerin Rabbi, her şeyin yoktan yaratıcısı olan Yüce Allah (C.C)’a sayısız kereler hamt ediyorum. Bir çok kişisel engeli, pek çok çevresel bariyeri, görünür - görünmez sayısız tuzağı aşarak böylesi hayırlı bir mesleki irşat, toplumsal ikaz ve bilinmezleri aydınlatma işine vesile olabildiğim için kendime de teşekkürlerimi bildiriyorum.

Bir reklam filminde de denildiği gibi bazı şeyleri orta yere kodum! Dileyen alır, dilemeyen almaz! Dileyen eleştirir, dileyen gülümser, dileyen kızar, dileyen çamur atar! Hatta dileyen, “Bana ne ya” der ve oturur köşesindeki yumuşacık yerine, susar! Bunların her birisi hemen hemen her konuda verdiklerimize benzeyen son derece tipik tepkilerdir. Haliyle bunların hiç birisi sıra dışı, farklı, yeni bir şey değildir. Yani bunları şimdiden öngördüğüm için fazlaca önemsemiyorum, önemsemeyeceğim de; onu demek istiyorum.

Daha az sıklıkta, yeni bir konu ve farklı bir bakış açısı yakalarsam şayet yazmaya devam edeceğim. Tabi ki bir de sağlık ve ömür kifayet ederse! Bunun dışında hayatın ne sadece yazı yazmak, ne sadece bir mesleği öyle veya böyle ifa etmek ne de sadece buna benzer birkaç şeye indirgemek olmadığı gerçeğini ıskalamadan “bütüncül bir şekilde” yaşamaya devam edeceğim.

Öyleyse şimdilik kalın sağlıcakla.