Dini bayramlar, milli bayramlar…

Her şeyi kategorize etmeye, her şeyi ayrıştırarak birini diğerinin alternatifiymiş gibi sunmaya ne de meraklıyız. Halbuki bayramlar bayramdır. Bayramları bile ayırmışız. Kaldı ki milli denilen bayramlar bile özünde dinidir. Bilgisi sığ olan kişilerin yüzeysel bir bakışla sadece milli ve dini kelimelerine bakarak, “Hayır, olur mu” dediklerini duyar gibiyim. Ancak, “Vatan sevgisi imandandır” hadisini bilirseniz vatanla ilgili olan bayramların imanla, haliyle dinle ilgili olduğunu görürsünüz.

Düşünün; namaz, oruç, tesettür, hatta hac için bile imandandır denilmiyor; ancak temizlik ve vatan sevgisi için bu tespit yapılıyor yüce dinimizde. O sebepten olsa gerek başındaki tek bir kılı göstermemek için başlarını iki katlı bezle saran nice kadın bile eviyle sokaklar arasında çifte standart yapar, çıtlattıkları çekirdekleri parklara döke saça gezinirler ülkemizde.
Oysa baştaki kılı göstermek günahtır en fazla; ancak temizlik iman sorunu göstergesidir. Daha imanı sorunlu olanların günah ve sevap konusunda bu denli “hassas” solmaları ne kadar anlamlıdır? Şu cehalet ne kötü şey yarabbi!

Hayır, asıl konu bu değil. Bugün bayramla ilgili başka bir noktaya parmak basacağım. Akşam milli denilen bayramların da aslında dini olduğunu düşününce içime bir burukluk çöktü; sabah kızımı da yanıma alarak yıllardır boynunu bükük bıraktığımızı düşündüğüm bu bayrama gitmeye karar verdim. Atalarımız bizler için canlarını verirken bizler senede bir günlüğüne bile olsa onları anmaktan aciz kalmayalım diyerek!

Şehrimizdeki otuz ağustos bayramıyla ilgili olarak bu yıl tuhaf şeyler dikkatimi çekti. İlk olarak bu seneki bayramın şehir merkezinden farklı, nispeten daha kenarda olan bir yere alındığını gördüm. Daha bu konudaki merakımı gideremeden hiçbir dükkanın camında artık eskisi gibi bayrak asılı olmadığını fark ettim. Eskiden bu zorunluydu, bu zorunluluk kaldırılmış olmalı.

Diğer yandan bayrama katılım o kadar düşüktü ki. Sadece şehit yakınları gelse dolup taşacak bir alanda parmakla sayabileceğiniz kadar az insan vardı. Üstelik de şu hassas günlerde bile! Sanırım bu milletçe bitişimizin resmi!
Hayretim iyice ziyadeleşti. “Ne oluyor böyle” demeye kalmadan bayram töreninde acayip bir program kısalığı çarptı gözüme bu sefer de. Önce istiklal marşı, sonra garnizonun komutanı konuşması ve tören geçişi ile bitiş.

Şanlı otuz ağustos münasebetiyle düzenlenen bir bayram işte bu kadardı. Vali bey bile konuşmadı yani. Belediye başkanı da…  Şiir okuyan çocuk falan da yoktu. Üstelik de vali beyin tören geçişi sırasında eskiden hoparlörle, “Malatya halkı, bayramınız kutlu olsun” denilirdi sanki, bu sefer onu da duymadım. Sessiz sedasız bir geçişti bu seferki geçiş.

On dakika falan sürdüğünü hayretle izlediğim törende silahlı kuvvetlerin geçişi de bu sene oldukça sönüktü. Üç beş asker önden geçti. Arkasında bir stinger taşıyan asker, hemen akabinde iki uçak savar bataryası, üç tane de tanka benzeyen zırhlı personel taşıyıcı. Arkasından beş altı adet emniyet arabası.  Eskiden uçaklar geçerdi; bir sürü de tank, silah vs.

Heyhat, nereden nerelere!

 “Vatan sevgisi imandandır.”  denilen bir dinin evlatları vatanla ilgili konularda bu duruma düşmüş. Daha fazla söze gerek var mı!

Bir otuz ağustos günü yani bugün doğmuşum. Bugün öleceğimi, doğduğum gün öleceğimi nereden bilebilirdim. Ülkemin doğuşunu bile kutlamıyorsanız bırakın doğum günümü de kutlamayın, boş verin!