Ey insanoğlu!

Bilirim, hep şöyle söylersin:

"İyilik ettim, bilmedi. Demek ki iyilik etmeyeceksin kimseye"

Dikkat et:

Sen iyilik etmemişsin ki, ticaret yapmışsın sadece!

Kar edememişsin, ona bozulmuşsun!

Yine, "Kimseye fazla değer vermeyeceksin" dersin hep.

Değerleri alma - verme metası olarak görmeyi ne zaman bırakacaksın!

Halbuki inadına ve koşulsuz değer vereceğiz.

Değer verdiğimiz kişi bunu hak ettiği için değil; bunu biz, başta kendimiz hak ettiğimiz için yapacağız.

Değer verme işi kesinlikle başkasının haketmesi sorunu değildir!

Başta bizim bunu hakedip haketmediğimiz meselesidir.

En ufak bir kırgınlıkta ilk aklımıza gelen şey değer vermekten vazgeçiş oluyor.

Niye böyle?

Çünkü bu verme işini içselleştirmemişiz. Üzerimizde bunu yerine, kişisine ve zamanına göre giyilip çıkarılabilen eğreti bir elbise gibi taşıyoruz. 

İyiliklerimiz maskeli yani!

Maskenin içinde gül yaşar mı! O açıkta, güneş ışığın olmadığında solmaz mı!

Evet, en ufak bir kırgınlıkta aslında değer vermeyeceksin diyoruz.

O bunu haketmiyor diye de gerekçelendiriyoruz! 

Hayır!

Vermeyi düşündüğümüz değeri aslında biz, kendimiz hak etmiyoruz.

Unutma:

Koşulsuz vermek vermektir. Koşullu vermek ticarettir!

Hem de hayali ticaret! 

Oysa vermeye başkasından çok senin ihtiyacın var!

Sen vermedin diye kimse değersizlikten ölmez.

Senin vermediğine verecek birileri mutlaka çıkar!

Çünkü analar ne yiğitler doğurmuştur!

Sen sadece verme, iyilik etme fırsatını kaçırmış olmanla kalırsın.

Dedim ya aslında vermekle - iyilik etmekle lütfetmiş olmuyorsun kimseye!

En başta sen, kendin kazanıyorsun!

O halde gül vereceğiz!

Başkası bilsin diye değil!

Elimizde gül kokusu kalsın diye...

Çünkü gül veren elde daima gül kokusu kalır!