"Namaz kılmadıktan sonra boş" falan diyerek kendince yapılan faydalı işleri değersizleştirir! Böylece dinin buyruklarını katlederek dine hizmet ettiğini zanneder. Oysa din sadece en faydalı olanınızdır der, namaz kılmak şartıyla en faydalı işler yapanınız demez! Bu tür gerçeklerin onun için fazla bir ehemmiyeti olmaz genellikle.

Yine din, "İslam güzel ahlaktır" der. İslam namazdır ya da oruçtur yahut İslam günahı en az işlemektir veya en çok zikir çekmektir vs. demez. Ancak onun için din büyük ölçüde ibadettir! Güzel ahlakı da sadece cinsel ahlak ve namus olarak anlar.

("Benim kalbim temiz" diyerek dini kalp temizliğine indirgeyenler de çakma mü'minlerdir. Çünkü bunlar dinde neyin önemli olduğuna dini baz alarak değil, kendi kafalarına göre karar vermişlerdir. Ayrıca hatırlatayım: "Kalpler yeterince temiz olsaydı Kur'an okumaya doyamazdınız"  - Hz. Osman)

Bu nedenle güzel ahlaktan maksat olan cesaret, duyarlılık, fedakarlık, vefa, sabır, yardımlaşma, sorumluluk hissetme, nezaket, sevgi, hoşgörü gibi vasıflarla pek ilgilenmez. Bir erkeğe ya da bayana şehvetle bakmadı mı, karşıt cinsle yakın temastan kaçındı mı ahlaklı olmanın tüm şartlarını yerine getirdiğini düşünür!

O, "Ben insanları yalnızca bana ibadet etsinler diye yarattım" ayetini sadece, "Allah insanları sadece ve sadece ibadet için yarattı" olarak algılar. Çünkü kendisinin din adına yaptığı tek şey ibadettir. Oysa, "Sadece bana ibadet edesiniz diye yarattım" diyerek, "Sadece bana ibadet edin, benden başkasına değil" denilmiştir.

Çakma takvacının en değer verdiği iki şey örtünmek ve namazdır. Gerisi onun için adeta teferruattır.