Freud, "Her ruhta bir parça delilik vardır" der. 

Aynı şekilde her ruhta bir parça kötülük de vardır. Mutlak iyilik yüce yaratıcımıza ve O'nun bize yolladığı elçilerine aittir ancak!

Kastettiğim; kötülükleri iyiliklerinden fazla olanlarla iyi yanları kötü taraflarına galebe çalanlar arasındaki mücadele. Bu tanımlama daha uygun sanki.

O yüzden geç olmadan safımızı belli etmek, sonra da karşı safla sonuna dek mücadele etmek gerekiyor.

İyilikle kötülüğün bu ezeli ve amansız mücadelesinde doğru yerde yer almak hem din hem de insanlık görevidir.

BU BAĞLAMDA

Elbetteki tüm kötülükleri tek tek sayacak değilim. Buna gerek de yok zaten. Çünkü hepimiz bunları gayet iyi biliyoruz.

Kastettiğim aleni ve herkesin karşı geldiği kötülükler değil.

Kolay kolay sezemediğimiz, çaktırmadan insanlık değerlerimizin altını oyan sinsi kötülükler.

Mesela birisi size iki hafta önce söz verdi. Sonra unutmadı ve döndü; onca hayat taşkalasına rağmen.

"Merhaba" dedi günler sonra. Size iki hafta önceki sözü hatırlattı. Biraz geciktiğini söyledi ama dönüş yaptı sonunda.

"Ha Merhaba, teşekkürler" deyip geçmeyelim sadece; onu anlatmaya çalışıyorum!

Tek bir sözde duruş davranışıyla yani geri dönüş eylemiyle sergilenen bir sürü erdemi tek tek hatırlatalım; sonra da hepsi için teşekkür edelim.

"Benim için bir pakete sardığın tüm güzelliklerin hepsinin ayrı ayrı fakındayım" mesajı verelim böylece.

Farkındalığımızı tazeleyelim, bazı değerleri sürekli hatırlayalım, hatırlatalım.

Böylece ruhlarda sönmeye, zihinlerde silinmeye yüz tutmuş yerini iyice sağlamlaştıralım, pekiştirelim. Üstünkörü bir, "Teşekkürler..." lafıyla geçiştirmeyelim, sağ kalan bazı değerleri de kendi elimizle biz öldürmeyelim.

MESELA

"Bana ve sana yönelttiğim ricama değer verdiğin,

Araya giren onca zamana rağmen unutmadığın, hatırında tuttuğun,

Bu kadar ilgili, duyarlı, vefalı ve erdemli davrandığın için sana teşekkür ederim" diyelim.

Karşımızdaki birçok güzelliği bir pakete sarıp bize uzatmış ise biz de üstün körü bir anlayışla ve klişe bir cümle ile sadece pakete değil; içindeki tüm güzelliklere tek tek teşekkür edelim.

"Hepsinin, evet hepsinin farkındayım; aynen senin gibi ben de zihnime yazıyorum, rahat ol, unutmuyorum yaptıklarını" demiş olalım.

Böylece zaten çok az kalan kadirşinas ruhları ilgisizlik ve umarsızlıkla söndürmeyelim; bilakis tazeleyelim, besleyelim.

Eleştirmeden önce evvela bir sürü iyi yanları söyleyelim; maksada ulaşabilmek için önce olumlu bir duygusal zemin yaratalım muhatabımızda.

Aynı şeyi birçok yerde bıkmadan, usanmadan hayata geçirelim.

Yapılan şeyleri basit, tekdüze ve klişe bir "teşekkürler" lafıyla geçiştirmeyelim.

Samimi bir yönelişe eğreti bir üslupla karşılık vermeyelim.

Dediğim gibi, farkında olduğumuzu gösterecek net ve açımlayıcı tanımlamalar yapalım; tüm bunların sonunda edelim teşekkürümüzü.

Şu, şu, şu nedenle sana gönülden teşekkür ediyorum diyelim, tek tek sayalım her seferinde.

Aksi halde belki dostlar bizi alışverişte görür ama biz pazardan sürekli eliboş dönmüş oluruz.

Derken o insaniyet pazarı da müşterisi kalmayan o semtten taşınır gider başka ve uzak yerlere.