Çünkü hekimlik 100 yıl öncesine dek ki köklü geçmişinde insanoğlunu sentetik ilaçlarla tedavi etmedi. Günümüz tıbbı bu mirası neredeyse tamamen reddetti, sanayi mamülü olan kimyasallara indirgedi hekimliği!

Modern tıp inceleme ve tetkiki tamamen makinelere bıraktı, insanı da makinemsi bir varlık olarak gördü, yani doku ve organ yığını kabul etti.

Bu materyalist anlayış sonunda;

Muayeneler üç - beş dakikaya,

Tedavi olgusu ilaca indirgendi.

Hayati sonuçları bakımından dünyadaki en riskli ve zor işlerden olması gereken tanı koyma ve tedavi başlama işi dünyadaki en kolay prosedüre, en basit ritüele dönüştürüldü.

Artık gripseniz de ilaç, kanserseniz de...

Hatta can sıkıntınız varsa ona da ilaç!

Ağrıyan belinize de ilaç, soğuk algınlığınıza da!

Hekimlik = reçete ve ilaç oldu günümüzde!

Küçükken, ta lise yıllarımdayken kasıklarımda taş gibi bir sertlik vardı. Ayakta tuvalet yapmanın sakıncasıyla ilgili bir hadis-i şerif okumuştum o dönemde, buna istinaden tuvalet düzenimi değiştirdim. Küçük abdestimi o günden sonra oturarak yapmaya başladım. Bunun akabinde o sertlik kayboldu gitti.

Zaman zaman sol kulağımda, özellikle de yorgunluğa bağlı olarak basınç hissi oluyordu son dönemde. Bir arkadaş burnunu iyice tıka ve sümkür dedi. Hava kulaklarından çıkacak şekilde yap bunu diye de ekledi. Denedim, bu sorun da kaybolup gitti. Doktora gitsem ne tahliller, ne ilaçlar reçete edilecekti, kim bilir! Kontrole git, olmadı yine git vs.

Geçenlerde midemde yanma hissi gelişti. Özellikle acı bir şeyler yediğimde artıyordu. Bir macun kullanmam tavsiye edildi. Çevremde bir çok kişi bu macunun gastrit, reflü ve ülserde birebir olduğunu söylüyordu. Denedim, o sorun da şükürler olsun ki bitti. Doktora gitsem ne ilaçlar yazılacaktı, ne çeşit tahliller ve kontroller istenecekti. Git gel Konya altı saat sonunda tam bir iyileşme de sağlanamayacaktı muhtemelen!

Böyle ne kadar çok "kesin ve ilaç dışı pratik çözümü olan" hastalık var, kim bilir!

Sırf hekimliğin yaygın ilaç tutkusu ve bu tür metotlara alerjisi yüzünden ne çok insan boş yere acı çekiyor şu hayatta.

Sadece ilaçla tedavi isteniyor; çünkü ilacı sadece hekim yazabiliyor. Böylece tedavi sadece hekimlik mesleğinin uhdesinde - tekelinde kalmış oluyor. Başta bu nedenle ve daha pek çok sebeple ilaç dışı tedavi metotlarına günümüz hekimliği inadına mesafeli duruyor.

Bir hikaye anlatılır:

Adamın birisi özellikle gün içinde boynumda bir sıkışma var diye doktor doktor gezmiş. Bir türlü çözüm bulamamış. Bu yıllarca sürmüş. Ne filmler çekilmiş, ne tetkikler yapılmış ama sonuç değişmemiş. Bir sürü ilaç kullanmış!

Sonunda durumunu çaresizce bir komşuya arz etmiş. Komşusu kendisine, "Gömleğine bir baksana, kaç numara giyiyorsun!" demiş. Bakmış ki kendisine göre iki numara küçük olan gömleğinin yakası oldukça dar! Meğerse gömlek sıkıyormuş hastanın boynunu!

Bu bir hikaye şüphesiz ki.

Ancak gözden kaçırılan hayati bir bakış açısı sorununu ve anlayış sıkıntısını dikkatlere sunuyor.

Böylesi pratik noktalar atlandığı için, tedavi sadece ilaca indirgendiği için ne çok insan, boş yere, ne acılar çekiyor şu yaşamda.