İlk duyacağı şeyler masal oluyor mesela. Yalan söyleyen hep kaybeder, hatta yalancının dilini eşek arısı falan sokar masallarda! İyi ve uslu çocuklar hep sonunda zafere ulaşır. Kötüler ise genelde kahrı perişan olur, yaptıkları çirkinlikler yüzünden!

Biraz büyüdüğünde bunun hiç de böyle olmadığını anlar tüm çocuklar!

Dinledikleri dönemde bunların masal olduğunu elbette bilir her çocuk, ancak bu güzel akıbetlerin ancak masal dünyasına özgü şeyler olduğunu fark eder, bunların gerçek yaşamda birer ütopya olduğunu kabullenirler, farkında bile olmadan.

İyilerin sonunda hep kazanıp kötülerin her seferinde kaybetmesi sadece masalımsı bir hayal olarak bilinçaltına işlenir. Böylece bunların yaşadıkları dünyada olmaması normal bir sonuçmuş gibi gelir herkese! Nasıl olsa masal dünyasına özgü şeylermiş gibi!

En kötüsü de en güvendikleri anne babaları tarafından kandırıldığını anlar tüm çocuklar, biraz büyüdüklerinde!

Belki de günümüzde yalan söylemeyen yetişkin sayısı bu yüzden çok azdır! Nasıl olsa böyle güzel şeyler hep masal dünyasına ait şeyler değil mi! Dostluk ve alışveriş gibi masal dünyası ile gerçek dünya da ayrı değil mi!

Sen yalana masal der de meşruiyet katarsan o da büyüyünce söylediği yalana "benbe yalan" demez mi! E madem yalanın bahanesi var! Onunki neden bahane olmasın!

"Gerçek dünyada yalan da söylenilebilir pekala! İnanmıyorsan bak çevrene. Sana anlattıklarım sadece masaldı yavrum!"

En basitinden anne babası yapmıştır bunu, masal adı altında kendisine. En güvendiği, her dediğine inandığı, sürekli doğru şeyler konuştuğunu sandığı anne babası tarafından yapılmıştır!

Belki bu yüzden kimse kimseye güvenmez artık! En güvendiğimiz anne babalarımız tarafından, hem de ufacık birer çocukken masal adı altında kandırıldıkları için!

Sonra aşk adı altında kandırılır insanlar! Aşkın esasında masumca maskelenmiş bir şehvet olduğunu anlarlar kısa bir süre sonra! Çünkü aşkın hormonların harekete geçtiği ergenlikle başladığını, yaşlanınca aşkın kalmadığını yani aşkın hormonlarla olan bağını fark ederler! Şehvet azaldıkça aşk biter, ona da güvenleri kalmaz olur zamanla!

Mutluluğun sadece kuru düşünce meselesi değil; bir yaşantı işi olduğu yok sayılır, "Mutlu olmak için pozitif düşün" telkinleri verilmeye başlanır kendisine; iyice büyüyüp de artık kocaman birer yetişkin olunca!

"Her şey kötü bile olsa sen pozitif düşün" denilir kendisine, en ışıltılı karton kapaklar içinden! Pozitif düşünmenin sihirli bir kavram olduğuna inandırılır! Yine kandırılır insanoğlu!

Lafla peynir gemisinin yürümediğini, kötünün, acının, zorlukların hayatın bir parçası olduğunu, yaşayacağı ne varsa mutlaka yaşaması gerektiğini, en fazla sabır ve sükunetle kabullenmesi gerektiğini anlar! Akacak kanın damarda durmayacağını öğrenir!

Bu gerçek dışılık; çizgi filmlerde en yüksekten düşülse bile ölünmemesi, üzerinden silindir geçse dahi hemen ayağa kalkma vb. şekillerde her alanda sürüp gider...

Sonra bilim adı altında yumurta yasaklanır, tereyağı yeme denilir kendilerine. Yine kandırılırlar!

Barış sözcüğünü en sık telaffuz edenler tarafından çıkarılır tüm savaşlar genelde!

Gazetede vs., "Ülke nereye gidiyor" diye feryat edenler ülkeyi oraya götürür çoğunlukla! 

İnsanoğlu hep aldatılır!

Gerçekçi olmak insanoğlu için neden bu kadar zordur?

Masallar gerçekçi olamaz mı mesela!

Hadi Batı masal anlatsın çocuklarına!

"Şakacıktan bile olsa yalan söylemeyin" denilen, yani şaka bile olsa yalanın insanoğlunun fabrika ayarlarını bozduğunu ima eden bir dinin müntesipleri olarak bizlere bu daha uygun olmaz mı! Şakacıktan yalan bile yalansa masal adı altındaki yalanlar nasıl masum olabilir!

Hele sırf kafiye uysun diye şiir adı altında söylenen yalanlar...

Ufacık çocuk oldukları halde bizden daha gerçekçidirler, evirip çevirmeyi bilmezler onlar! O yüzden zaten çocuktan al haberi deriz haklarında. Her şeyin doğrusunu anlamaya çalışır, sürekli gerçeğe ulaşmak için sorular sorarlar büyüklerine.

Evet...

Gerçekçi doğası olan çocuklara gerçek dışı masallar anlatmak neyin nesi...

Hayal gücünü geliştiriyormuş masallar...

Oysa Darwin'in, Hitlerin hayal güçleri çok gelişmişti. Biri karınca zıpladı zürafa oldu dedi, öbürü ari bir saf ırkı hedefledi yer yüzünde. İşte sınırsız hayal gücünün sonucu!

Oysa gelişmiş hayal gücüne değil, gerçekçi olma gücü gelişmiş insanlara ihtiyaç vardır yaşadığımız dünyada! Kaldı ki her insanda kendisine yetecek kadar bir hayal gücü de vardır. Şu dünyadaki en yaratıcı kişiler en gerçek dışı masalları dinleyerek büyüyen kişiler değil kuşkusuz!

"Kedi birden dile geldi ve konuştu... Kuş kırk gün kırk gece düğün yaptı" yerine, "Yavrum Ali'nin babası annesiyle çocuklarının geleceğini konuştu" yahut, "Mehmet yedi düvele borçlanarak, kırk gün kırk gece bu borç altında kıvranacağını bile bile israfa kaçtı, lükse özendi, çevresine uydu, desinlere aldandı, anlı şanlı düğün yaptı" desek, masalları böyle gerçekçi hikayeler olarak anlatsak ne kaybederiz!

Gerçekçi olmak neden bu kadar zordur!

Masallar gerçek dışı olmaya mecbur mudur!

Çocukların masum ve tertemiz bilinçaltlarına ilk temeli masal kılıklı yalanla atmak zorunda mıyız!

Anlamaya başlar başlamaz ilk duyduğu şey masal olan insanoğlu gerçeklere karşı bu yüzden kapalıdır belki de, kimbilir!