Hastalık tanısı, tedavi ve terapi yaklaşımları "yaşadığınız sorunun üzerinde durmalısınız" mesajıdır. Bu mesajı alan beyin yaşadıkları üzerinde haliyle durmaya başlar. Sorunlar da kendi üzerinde kalmaya tabi ki...

Evet... Siz sorunların üzerinde durursanız sorunlar sizin üzerinizde kalır!

Bu sebeple terapi, tedavi vb. tüm yaklaşımlar sorunların üzerinde durmama kapasitenizi artırmaya dönük olmalıdır; sorunları azaltmaya yönelik değil!

Çünkü sorunlar siz çok istediniz, bir de mücadele verdiniz diye azalmaz; bilakis bu yelleme süreci neticesinde daha fazla kuvvet kazanır!

Tedavi doğası zaten sönmeye meyilli olan bir ateşe benzin dökmektir; terapi ise aynı ateşi yelpaze ile yellemek...

Bu yüzden bu iki yaklaşımın kucağına düşenlerin sevdası kliniklerde yıllarca uzayıp gider. Eskiden çok sık yayınlanan şu "arkası yarın" kuşağı dizilerindeki "acılı" bir sevda hikayesi gibi....

Dertli bir insanın başına gelebilecek ve yaşadığı dertten daha beter olan hal; tedavi ediyoruz ve terapi veriyoruz diyen oysa sadece süreci uzatan ve daha fazla derinleştiren ellere teslim olmaktır.

Tedavi tıbbi açıdan, terapi de psikolojik açıdan "sen hastasın" mesajı verir beyinlerimize. Bu mesajı alan bir beyni iyi edebilmek kolay kolay mümkün olmaz! Hasta olduğuna inanan beyin hastalık üretmeye başlar.

Çözüm tedavi etmek değildir; hasta olmadığına ikna etmektir. Böylece depresyon dediği zamanki acısıyla bir yakınını kaybettiği yahut boşandığı zamanki acının çok da farklı olmadığını göstermektir.

Terapi ve tedavi hiç mi işe yaramaz peki?

Yooo, bazen yarar tabiki! 

Bozuk bir saat bile günde iki kere doğruyu gösterir. Bu kabil bir faydadır bu, tedavinin ve klasik terapilerin özel başarısı değildir! Bazı sorunlar sırf dinlemekle bile düzelir. Bu her sorunun çözümü dinlemektedir anlamına gelmez!

Tedavi beyin kimyanızı, terapi sorunlarınızı sorunsuzlukla değiştirmeye çabalar. İkisi de öldürmeyen darbesiyle daha da kuvvetlendirir. Bu yüzden kolunu bir kere bir kliniğe kaptıranlar daha oranın ömür boyu müdavimi olurlar.

Sonuç:

Beyin kimyanızı değiştirmeyin; sadece sorunlara bakışınızı değiştirin. Siz sorunlara nasıl bakarsanız sorunlar da size öyle bakar.

Sonuç:

Dede ve ninelerinizi düşünün! Onların niye şimdiki kadar psikolojik sorunu yoktu? Onların beyinlerinde kimya bulunmuyor muydu? Çünkü onlar bizler gibi yaşadıkları sorunlara hastalık gözüyle bakmıyorlardı. Bu yüzden de kuyruğu sıkışmış gibi hekim hekim dolaşmıyorlardı. Üzerinde durmuyor, geçip gidiyorlardı. Bir de garip bir şekilde uzman sayısı ile paralel bir biçimde artan şimdi ki sorunları düşünün... Ne demek istediğimi o zaman daha iyi anlayabilirsiniz!

Şimdikilerin depresyon dediğine onlar hüzün; okb dediğine de evham, vesvese vs diyorlardı. Bunlar hastalık çağrışımı yapmıyordu onlara. Haliyle hastaymış gibi yaklaşmıyorlardı kendilerine. Kendilerine doğru yaklaştıkları için sorunları da onlara doğru bir karşılık veriyordu. Çünkü, "Yalancıktan hastalanırsanız sahiden hasta olursunuz" (Hz. Muhammed SAV). Bu, bilimsel ve deneyimsel olarak da doğrudur.

Aslında ben yeni bir şey söylemiyorum. Unutulan, bile bile unutturulan bir gerçeği itildiği karanlık odadan gün ışığına çıkarıyorum sadece.

Psikiyatri bile yaşadıklarınıza açıkça hastalık diyemez kitaplarında; bozukluk der.

Yani "sorun" manasında bir kavram kullanır.

Ama ne hikmetse pratikte size hastaymışsınız gibi yaklaşır.

Çünkü hastalık olmayınca ne hekimliğin prestiji fazla oluyor ne de SGK ilaç parası ödüyor vs.