Arabeski ayıpladılar, ona "müzik değil ki" kulpu taktılar. Zaten zihinleri kavramlarla inşa ettiler. Kulp takmak ile iş hallettiler hep. Arabeskin ayıplandığını gören yeni kuşak komplekse girdi, aşağılık duygusu yaşadı. Bu müzik türünden şeytandan kaçar gibi kaçındı haliyle. Çoğu bir süre sessiz köşe başlarında dinledi utana sıkıla, sonra da pes etti.

Ezgisi, sözü, duygusu, hiçbir şeyi eksik değildi diğer müzik türlerinden ama bunlar onun bir müzik türü olarak görünmesine yetmedi hiçbir zaman! "Arabesk müzik değildir" kirli yaftası engellenemedi hiç!

Peki arabeske neden düşmandılar?

Arabesk onlara ne yapmıştı?

Yoksa ana babalarının zamanından kalan bir tür olduğu için onlara eksiklik ve utanç duygusu mu yaşatıyordu?

En başta arabesk muhafazakar bir müzikti. Bir kişiyi sevmeyi, sadece bir kişiye ait olmayı anlatıyor, bunu öğütlüyordu. Sevene, sevgiye methiyeler düzüyor; terk edeni ise ta yerin dibine dek yeriyordu.

Bu ise her şeyin hızlı tüketilmesini salık veren yeni trend global sistemin işine gelmiyordu. Oysa sadece eşya değil; insan da hızlı tüketilmeliydi ona göre.

Bu müzikte duygu vardı. Vefadan bahsediyordu mesela. Vefasızı sürekli ayıplıyordu. Ayıplanan vefasızlar eziklik yaşıyor, azınlıkta kalıyordu. Böylece insanları vefasız olmaktan utanır ve kaçınır hale getiriyordu. Oysa insanı insanlıktan çıkarmanın birinci kuralı vefayı yok etmekti. Vefa en fazla İstanbul'da bir semt adı olarak kalmalıydı; şayet kalacaksa tabi!

"Taş kalpli" diyor, kalbin yumuşak olması gerektiğinin mesajını veriyordu sürekli. Sevgi diyor, özlem diyor, ayrılık diyordu bu müzik türü. Hayatın içindeki en insanca duygulara vurgu yapıyor, bunların unutulmasına mani oluyordu.

Arabesk toplumun her katmanını ta varoşlara kadar eğiten bir okuldu; kapanmalıydı! Okul isteyen koleje vs. gitmeliydi. Ya da rap, caz vs. dinlemeliydi. Anlamasa, bir gram tat almasa bile! Kendisini modern hissetmesi yeterliydi. Tadı sigaradan, alkolden vs. de alabilirdi ne de olsa!

Duyguları körüklüyordu arabesk. Daha yoğun yaşanmasını sağlıyordu; bu doğrudur. Oysa yaşanmış duygular değil; yaşanamamış olanları, bastırılmış olanları, yarım yamalak yaşanmışları hasta eder insanı. Arabeskin bu konuda da faydası vardı; duyguların dibine kadar, adam gibi yaşanmasına hizmet ediyordu. Duyguları daha derin boşaltıyordu dışarıya. Ağlatıyordu örneğin. Statüko ise bunu istemiyordu. Duygular içeride kilitli kalmalıydı; küflenerek ruhları zehirlemeliydi.

Arabesk duygusallık veriyordu. Duygular yürek yumuşatıyor, göz yaşı akıtarak kalbin nasırlaşmasını önlüyordu. Oysa global sistem taşlaşmış kalp istiyordu. Ruhu taş olanın her uzvunun kısa sürede cansız robota döneceğini iyi biliyordu!

Velhasıl arabeskin adı bile kötü bir çağrışım yapıyordu. Arap ezgisi çağrışımı yapıyordu. Ona göre Arap ya fazla temiz olmayan kişilerdi ya dansöz oynatan kimselerdi ya eliyle tavuk budu aşırandı. Ya da tarihte arkadan hançerleyen bir haindi en fazla.

Gözlerine kestirmişlerdi. Arabesk silinip gidecekti; doğduğu eski devirlere. Tarkan vs. duygusal bir parça söyleyince ayakta alkışlayanlar aynı türdeki başka bir ezgiye arabesk adı takarak kınayacaklardı. Kimse de bu ne biçim bir anlayış diye sormayacaktı nasıl olsa!

Soru da bilgiden doğuyordu cevap da! Bilgiyi alarak, bilgi vermek yerine anlamsız ve hayatta karşılığı olmayan test soruları çözdüren bir sistemle bunu da hallettiler.

Bilgi olmayınca soru sorulamayacak, soru sorulamayınca en mantıksız psikolojik operasyonlar bile dikkat çekmeyecekti.

Nitekim öyle de oldu!

Başardılar!

Hem de hepsini...

En ufak bir açık bile vermediler!

Hadi bir arabesk dinleyelim de aldatıla aldatıla kanayan ruhumuzun pası silinsin. İşte linki: 

http://www.youtube.com/watch?v=gLrp3xWHtv4