Dikkat edin sadece kırdığınız denmiyor, incittiğiniz gönlün bedduasından da korkun deniyor. Burada hemen savunmaya geçme eğilimi oluşuyor ve, "Kolay kolay kimse kimseye beddua etmiyor ki, sadece incinip incindikleriyle kalıyorlar" cümlesi geliyor insanın dilinin ucuna!

Hayır! İncinen bir gönül zaten beddua demektir. İncinen bir gönlün bedduası incinmiş olmaktır. İncinmek beddua etmek demektir. Ayrıca dille şu kişiye beddua ediyorum denilmesine gerek yoktur.

Bu toplumda beddua almamış kaç kişi vardır öyleyse?

Beddua alan bir insan iflah olur mu peki?

İflah olmaz da ne olur, ölür mü! Elbette ki ölmez, sadece sürünür. Varlık içinde yokluk içindekiyle aynı şekilde yaşar mesela!

Bir kere gülse üç kere ağlar. Dört defa alsa bir alamayış onu bir anda yerle bir etmeye yeterli oluverir.

Çocuğuyla cebelleşir. Olmadı eşi ona tebelleş kesilir. Daha da olmazsa komşusu kaçırır huzurunu! Hiç bir şey bulamasa geçmişi karıştırır kafasını! Ya da gelip gelmeyeceği bile meçhul olan bir atinin tasası!

Olmaz bir türlü. Gönlü sükuna ermez yani. Çünkü gönül kırmıştır Kırmasa bile nice gönüller incitmiştir. İncittiği yerden incinecektir elbette. Kısasa kısas vardır çünkü bu işlerde!

Gönül Allah'a bakan yanımızdır. Gönül manevi ışık yansıtan aynamızdır. Gönül insanı insan yapan esas yerimizdir. Allah kalbe, dalağa, böbreğe bakmaz! Gönüllere bakar! O'nun yarattığını kale almamak, bir de üstüne O'nun nazara alıp baktığı yerden incitmek affedilmez bu yüzden!

Kaç gönlü incittiniz, kaç bedduanız var ufukta asılı; sırasının gelmesini bekleyen; söyleyin hadi?

Kaç kişiyi selamını aynı coşkuda almayarak incittiniz mesela?

Kaç kişiye yüzüne bile bakmadan ters davrandınız; kaç kişinin evraklarını soğuk bir dille önüne koyuverdiniz?

Kaç kişiyi basit bir işi için yokuşa tırmandırdınız? Kaç kişiye boş yere bugün git yarın gel dediniz?

Kaç kişiye laf soktunuz, kaç gönlü iğnelediniz, kaç yüreği ima okuyla deldiniz?

Kaç yüze donuk bir suratla kaskatı baktınız, kaç gülümsemeye aynısıyla cevap vermediniz?

Çöpten karton toplayan, dilenmeyi onuruna yediremeyen, bu yüzden çöpten geçinmeyi tercih eden onurlu bir kişinin yanından kaç kere eliniz iki poşet dolusu erzakla geçip gittiniz?

Kaç çocuk yüzünüze bakarak yanınızdan geçerken yanında çikolatalı gofreti gülerek kemirdiniz?

O çikolata içinizde sürekli biriktirdiği kalori adlı zehriyle sizden o çocuğun ahını alıyor olabilir mi?

Fazla kilolarımız başkasının bize emanet hakları olarak bizde sırıtıyor olamaz mı sahi?

Ne yaparsak yapalım kilo veremeyişimizin bir nedeni de başkasının bizde emanet duran haklarını vermeyi bir türlü akıl edemeyişimiz olabilir mi acaba?

Bunlar size olmaz geliyor, biliyorum. Çünkü siz tamamen maddi olan bir dünyada yaşadığınızı düşünüyorsunuz.

Oysa dünya daha çok metafiziktir.