TRT ÇOCUK kanalını izliyorum zaman zaman!

Her çizgi filminde çocuklara sıkıntı şartlaması yapılıyor; sıkıntı adlı insani duyguya ilişkin hatalı bir algı yükleme çalışması gerçekleştiriliyor!

"Sıkılıyorum baba, sıkıldım anne, offf, çok mutsuzum babaaaa!"

Daha ufacık yaşlarda dikkatler bu duygu üzerine çekiliyor; çok, çok erken yaşlarda bu yönde nagatif bir farkındalık yaratılıyor! Böylece ufacık yaşta sıkıntıyı fark edecek, sıkıntısını sıkıntı ede ede kendisiyle birlikte büyütecek çocukların temeli atılıyor.

İkinci hata ise sıkıntıya garip, yaşanmaması gereken bir duygu muamelesi çekilmesi, "Agı, düşünce biçimi, yaklaşım şekli vs. önemli değil, bizatihi varlığı dolayısı ile sorun" şeklinde son derece hatalı bir mesaj verilmesi!

Bu anlayışın sonunda gelişecek olan anlayış ve başvurulacak olan davranış şekli şu olacak:

"Sıkılıyorsam sorun var, öyleyse bir şeyler yapmalı ve sıkıntımı geçirmeliyim!"

Derken bu yönde çaba içine girilecek...

Yani öldürmeyen bir sürü darbe vurulacak, daha da büyütülecek! Böylece daha sık sıkıntı yaşanmasının yolu açılacak!

Sonra geçmeyen yahut bir türlü azalmayan sıkıntılar gerçeği çıkacak ortaya...

Daha sonra, "Eyvah, geçmiyor, azalmadı, çok kötüyüm" demeler girecek devreye!

Ardından, "Ben üstesinden gelemedim" diyerek kliniklere koşmalar gelecek tabi.

Ve ardından anksiyete teşhisleri,

... Ve gelsin antidepresanlar...

Depresyon, OKB ve Panik atak da böylesi hatalı bir şartlama sonucu oluşturuldu!

Bu sürecin sonunda kişiler şöyle düşündü:

_Hocam aklıma olumsuz düşünceler geliyor! (Alttaki hatalı temel inanç şu: Olumlu düşünceler aklıma gelmeli ama olumsuz düşünceler gelmemeli)

_Olumsuz olduğunu kim söyledi?

(Birileri olumlu ve olumsuz diye düşünceyi ikiye ayırdı önce. Böylece olumsuz denilen tuzağa takılma olgusu çıktı ortaya. Olumluya olumsuz, olumsuz düşünceye olumlu denilseydi sizler şimdilerde olumlu dediğiniz düşüncelerden rahatsız olacaktınız! Anlayabildiniz mi meselenin özünü?)

_Olumsuz diyelim hadi; olumsuz düşünce aklımıza hiç gelmemeli mi?

_Sık geliyor ama?

_Sık ya da seyrek... Bir düşüncenin geleceği en uygun yer zihnimiz değil midir? (Oluşturulan ikinci hatalı inanç da şu: Hadi ara sıra gelsin diyelim, tamam, kabul! Ama sık gelmemeli, sık geliyorsa sorunum var demektir).

_Yoksa böbreklerimize, karaciğerimize, safra kesemize falan mı gelmeli; olumsuz dediğimiz düşünceler?

Sorun OKB değil, sorun OKB denilen düşünce algınızda!

Sorun panik atak değil; sorun panik ve atak algınızda!

Sorun depresyon değil; sorun depresyon algınızda!

Bu tür hatalı algıları bazen statüko bazen de onun yönlendirmesiyle TRT türü devlet kanalları vs. kuruyor zihinlerimizde!

Algımız inanç oluşturuyor. İnandığımız nispette etkileniyoruz bizler de!

Tıpkı kanser olduğuna inanan kişilerin kanser psikolojisinden etkilenmeleri gibi

Tıpkı etkilenip etkilenme noktasında sorunun günah değil; günah algınız olması misali...

Sizi günah etkilemiyor; günah algınız etkiliyor.

Sizi etkileyen günah olsaydı günahın inanan - inanmayan herkesi aynı şekilde etkilemesi gerekirdi. Ama günah hem herkesi etkilemiyor hem de aynı düzeyde etkilemiyor! Günah sadece günaha inanan kişileri etkiliyor. İnanç ne kadar fazla ise bu etkilenme de o oranda fazla oluyor.

Bu yazıda çok hayati ipuçları var aslında; iyi yakalamaya çalışın... Bırakın benzer yüzlerce yazımı, sadece bu yazıyı bile hakkıyla anlayan kişilerin çoğu sorununu halleder.

Siz bu yazılarımla bozuk algılarınızı düzeltin sadece! Gerisini algılarınız halleder; merak etmeyin!