Karar yıllar önce verildi. Sonra da bu karara uygun devasa bir yapılanmaya gidildi. Bu yolda binlerce uzman yetiştirildi, binlerce kurum oluşturuldu. Haliyle bu yapının sürmesi şart! Kaçak yapılmış iki katlı bir binayı yıkmak bile zorken bu devasa yapı kolayca nasıl yıkılsın! Bunun için ise bu sorunlar mutlaka hastalık olarak kalacak; öyle kalmalı! Bunun yolları, çareleri aranacak ve bulunacak! Bulunan bu çarelerden birisidir; çocuk psikiyatrisi!

Hastalık varsa tedavi vardır; tedavi gerekiyorsa ilaç devreye girer! Bir sorun türünü başka kişilere ve yaklaşımlara kapatmanın, bu sorunları sadece statükoya ait kılmanın temel şartı budur: Yani hastalık algısı!

Psikiyatriden kaçanları yine psikiyatriye mahkum kılma refleksidir; Çocuk psikiyatrisi! Yeter ki sorunlara yine hastalık muamelesi çekilsin, yeter ki kişiler yine bu statükoya mahkum olsun sadece! Yeter ki esas faktör olan algı vb. noktalarda daha gerçekçi, daha kalıcı bir yardım alamasınlar! Yeter ki ilaçsız bir çözüme ve ucu statüko dışı ellere giden tüm yollar ve kapılar kapalı tutulsun!

Çocuk psikiyatrisi bu sorunlara yine hastalık gözüyle bakma temel yanlışının ürünüdür!

Buralara gidildiğinde yine alakasız sorunlara alakasız tıbbi tedavilerle yaklaşılır! Alakasız sorunlara alakasız tıbbi yöntemlerle yaklaşan çocuk psikiyatrisi olsa ne olur normal psikiyatri olsa ne!

Konulan teşhis bozukluk, verilen ilaç da antidepresan vb. bir ilaç ise bunu çocuk psikiyatrisi yapsa ne çıkar normal psikiyatri yapsa ne!

O psikiyatri, olmadı bu psikiyatri; ama mutlaka psikiyatri...

Mutlaka hastalık...

Mutlaka ilaç...

Çocuk sorunlarını tıplaştırmanın, öğrenme, şartlanma, pekişme - pekiştirme, modelleme vb. ilkeler üzerine işleyen davranış sorunlarına bile hastalık gözüyle bakma garabetini meşrulaştırmanın yolu daha üst bir eğitimle yeni bir psikiyatri branşı tesis etmektir. Daha ışıltılı, daha cici, haliyle daha etkileyici!

Çünkü etikete meftun toplumlarda bu yöntem iyi sonuç verir!