Siyaset öyle bir ateştir ki yaklaşan her şeyi yakar, dokunanı ise adeta küle çevirir! Yaklaşanı bile yakan bir şey dokunanı nasıl olur da küle dönüştürmez!

Mesela rakibin doğruyu söyler sevinemezsin. Hatta doğru işler yapar ona bile...

Siyaset öyle bir hastalıktır ki kendi görüşündeki hata yapar açık açık hata diyemezsin! Vaziyeti kurtarma adına ya yanlışı bile bile savunursun ya da -en fazla- susarsın! Yahut bunlara bir biçimde mecbur kalırsın! Bir susa, iki susa, üç susa suskun birisi olup çıkarsın! Sürekli yapılan her şey huy olur çünkü! Siyaset huyunu değiştirir; sana kazandırdığı her şey zaman içinde fıtratın olur çıkar!

Rekabet yüzünden farkına dahi varamazsın; hiddet, gazap, cedel, iftira mizacın haline gelir! İnat, iddia, ispat etme, alt etme, kazanma hırsı seni peşinden sürükleyen temel duyguların olur çıkar, göremezsin. Bu nedenle zaman içinde amaca giden her yolu mübah görmeye de başlarsın! Böylece bu yolu reddeden öz değerlerinle bile çelişirsin! Öyle bir noktaya gelirsin ki ne kendi yoluna hata diyebilirsin ne de öz değerlerine yanlış... Arayı bulmaya çabalarsın sadece, iki arada bir derede boğulursun önce! Sonra buna da alışırsın! Siyaset seni buna da alıştırır. Sonra yine susarsın sadece! Seni yine suskun yapar siyaset!

Genellersin siyaset yapıyorsan! Topluca hedefe koyarsın ister istemez! Böylece seni bir hareketinle, bir anda milyonların günahına sokar siyaset! Yaşın yanında ne kuruları, kurunun gölgesinde nice yaşları yaktırır! Genelleye genelleye karşındakilerin tamamına bakışın değişir. Hepsi gözünde artık bir ve aynı olup çıkar! Kutuplaşırsın ister istemez! Önce beyninde görünmez hatlar çizer, sonra bu hatlar toplum katmanları arasındaki görünmeyen kalın duvarlar haline dönüşür. Milyonları sadece siyasi düşüncesiyle algılar, bu bir vasıflarıyla tanımlar hale gelirsin! Nasıl tanımlarsan öyle tanır, öyle yaklaşırsın sonra! Genel yaklaşım ayarını da bozar siyaset!

Muhalefet doğruyu söyler, doğru diyemezsin! İktidar çok hayırlı işlere imza atar, sevinemezsin! İçinden sevinsen dahi belli edemezsin! En temel duygularını bile yerine ve zamanına göre açıkça yaşamanı yasaklar siyaset!

Rakip yanlış yapar, gereğinden fazla gündemde tutarsın, hatta abartırsın! Bir süre sonra bunlar bu işin olmazsa olmazı, bu işin rejonu gibi görünür gözüne! Böylece vicdan terazini de bozar siyaset! Üzer üzülmez, kalp kırar incinmez, suçlar en ufak bir sıkıntı duymaz hale gelirsin! Üstelik bu hale ne arada dönüştüğünü bile fark ettirmez sana siyaset!

Liyakat olgusunu zedeler!

Beyni ve bakış açısını kalıba sokar!

Düşünceyi ve yargıları şartlandırır!

Ruhu kendi doğrularına ve rakibin yanlışlarına karşı aşırı duyarlılaştırır.

Kendi doğrularını abarttırır. Karşı tarafın doğrularını küçük görmene; rakibin doğrularını küçültüp kendi doğrularını gereğinden fazla abartarak öne çıkarmana yol açar! Yani insafı da yok eder! Algı ve vicdan ayarını da bozar siyaset!

SONUÇ

Bir ülke varsa ve devlet sistemi söz konusu ise siyaset yapılmadan olmaz! Elbette ki bu işi birileri yapacak, bu ateşten gömleği birileri giyecektir. Bu kaçınılmazdır. Bir bakıma kendini bile bile ateşe atmak ve yakmak demektir; siyaset! Kendinden, çoğu şeyinden vazgeçmektir! Bir sevda, bir ilke, bir amaç ve bir ideal uğruna!

Ülke için birileri bu iki ucu keskin bıçağı eline alacak, sürekli belinde taşıyacaktır. Önemli olan yönetime talip olanların değil; yönetime talip olanları seçenlerin siyasallaşmamasıdır!

Yani halkın!

Aşçı elbette yanında bıçak bulunduracaktır. Bunu göze alacaktır. Bu, işin doğası gereğidir. Sorun garsonun da bu bıçağı taşıyıp taşımadığıdır! Garson taşırsa sorun daha büyüktür! Aşçının bıçağı değil; garsonun ki daha büyük bir problemdir.

Siyasallaşan siviller, halk oldukları halde profesyonel meslekleriymişçesine siyaset yapanlar ülke yönetimine talip olanlardan daha fazla zarar görür, daha çok zarar verir; siyaset ateşi yüzünden!

Siyaset ateşi siyasileri ama az ama çok; mutlaka yakar! Bu ateşe giren halkı ise pişirir, kavurur, derken simsiyah bir küle çevirir!

Onlar da aynı sonuçlara düçar olurlar! Mesela ya hizmet yapıldığı halde yok sayarlar ya da hiçbir iş yapılmaz yine de destek olurlar!

Ya yanlışa doğru demeye yahut doğruyu göz göre göre es geçmeye ve gerçeğe kıymet vermemeye başlarlar!

Yani halkın da zihin, algı, vicdan, ruh ve yaklaşım ayarını bozar siyaset!

Oysa halk bu ateşten uzak durmalı, sadece hizmet odaklı bir anlayışla dokunmalıdır ona! Yeri gelince yani sadece sandıkta dokunmalı, sonra da geri çekilmeli, elini orada uzun süre tutmamalıdır.

Diğer bir anlatımla halk için siyaset sadece hizmet odaklı olmalıdır; şayet olacaksa! Hizmet edene destek, hizmet etmeyene ise köstek olmak şeklinde! Dile, iddiaya, konuşmaya, görüntüye, söze, düşünceye ve görüşe asla itibar etmemek şeklinde! Kendileri için de ülke için de gerçek için de adalet ve vicdan için de en doğrusu budur!

Ya siyaset halk açısından böyle yapılmalıdır ki bundan herkes ve her şey kazanır! Ya beyinler, ruhlar, algılar, vicdanlar, düşünceler siyasallaşır ki bundan herkes ve her şey kaybeder!

Velhasıl söylem ve siyasi görüş odaklı işleyen, hizmet ve pratik sonuç odaklı yapılmayan bir siyaset tepeden tırnağa, maddeden manaya kadar her şeyin genetiğini bozar!