Arada bir yaşama hevesi gelince iyi de arada bir ölme hissi gelince niye hastalık?

Çünkü yaşamayı ve sürekli iyilik halini kutsama, ölümü ve arasıra gelen sıkıntıyı ise felaket olarak yorumlama algısı yüzünden!

Hayat sadece yaşamaktan mı ibaret? Ölüm de hayatın bir parçası değil mi? Bu iki parçadan birisi gelince "oleyyyy" öbürü gelince tu-kaka?

Neden?

Çünkü böyle şartlandırdı bizi; kendi ürettiği dertlerden beslenen dev statüko!

17 yılın sonucu olan dev bir anahtar bilgi veriyorum!

Sorunlar sebep oldukları sonuçtan beslenir! Panik atak da... Yani atak gelince sizde hangi psikolojiye sebep olmuş ise o sonuçtan beslenir. O halde atak geldiğinde atak yokken ki pozisyonu suni de olsa alabilen kurtulur! Bu kadar basit. Çünkü beslenemez ve her beslenemeyen şey aç kalır, söner, ölür gider.

Mesela atak gelince gülümseyin. Bunun için içinizden gülme hissi gelmesi gerekmez! Sevmediğiniz bir misafir geldiğindeki gibi. Tek başına bu bile atağın ömrünün yarısını alır götürür!

PANİK ATAKLILARA 2. ÖNERİ

Atak gelince asla kurtulmak için savaşmayın! Çünkü savaşmak ancak tehlike olduğunda başvurulan bir yöntem olduğu için beyindeki atak = tehlike algısını kuvvetlendirir ve atağı besler! Söndürmeniz gerekmiyor sadece beslemekten vazgeçin; yeterli...

PANİK ATAKTA 3. ADIM VE MUTLU SON

Not: İlaçla tedavi sadece depresyon ilacıyla atak tedavisi almak açısından bir garabet değildir; aynı zamanda atak = tehlike algısını yani hastalık ateşini beslemek demektir.

BU KADAR BASİT VE KOLAY MI

Elbette basit. Hastalık olmayan bir sorun için bunlar çok bile! Siz bugüne kadar bu sorun çok zor ve kompleks olduğu için değil; bu ateşi kendi elinizle beslediğiniz, benim bu yazdıklarımın tam zıddını yaptığınız için iyileşemediniz! Bir de elinize statüko yelpaze (terapi) ve 2 - 3 kova (ilaç) verdi. Yelledikçe beslediniz, sönmedikçe su diye bezin döktünüz üzerine!

Zor olduğu için değil; yanlış yolda gittiğiniz için varamadınız iyilik yurduna!

Varmak için yanlış yoldan dönmek ve adım atmak yeterli!