Çünkü psikolog topluma bu sorunların hastalık olmadığını öğreten ve ilaçsız da iyileşilebildiğini gösteren, böylece eski köye yeni adet getiren en büyük tehlikedir. Ayrıca bu mesleğin bağımsız rol üstlenip daha fazla işlevsellik kazanması psikiyatrinin tekelci konumuna yönelmiş büyük bir tehdittir.

 

Bu vb. sebeplerle psikiyatri psikologların ya sadece zeka testi yapmasını istemiştir ya da dizinin dibinde ve gölgesinde çalışmasını, dolayısı ile de pasif ve güdük kalmasını sağlamıştır! O NLP'ci, hipnozcu ve kişisel gelişimci ile bile psikologlar kadar ilgilenmez!

 

Sonuç itibariyle psikiyatri sadece şişirilmiş hastalık tanılarıyla, tıbbi olmayan sorunlara tıbbi yaklaşmakla yani alakasız ve etkisiz ilaçlarla sağlığımızı sömürmemiş; toplumu ilaçsız bir yardım imkanından mahrum etmek suretiyle kitleleri alternatifsiz bırakmış, insanları sadece ilaca mahkum kılmıştır. Bu tahakkümcü ve tekelci tutum nedeniyle ortaya çıkan mevcut tablo psikiyatrinin toplum ruhsağlığına attığı bir diğer kazıktır.

 

İlgili bakanlık bünyesindeki ilgili kişiler yıllar boyu halkın sağlığını değil de bu branşın mesleki kaygılarını öncelikli görerek bu sonucun doğmasına ve pekişmesine çanak tutmuştur.

 

Psikiyatri ruhsal yardımı kendileri için ilaca, psikologlar için de terapiye indirgemiş, her fırsatta vurguladığı, "Terapi zordur" yalan propagandasıyla psikologları alanda etkisiz kılmış, fiilen var oldukları halde işlevsellik bazında devre dışı bırakmıştır.

 

"Terapi zor, herkes yapamaz. Ee bizim de vaktimiz yok, mecburen ilaç veriyoruz" pratiğinin önünü bu sinsi algı oyunuyla açmıştır.

 

O toplumu sadece ilaca mahkum kılmak için daha başka yalanlara da başvurmuştur. Bunlardan bir diğeri de, "Psikologlar hekimsiz çalışamaz" iddiasıdır. Emniyette, orduda, adliyelerde, cezaevlerinde vs. hekimsiz çalışan binlerce psikoloğu görmezden gelmiş, bu konuda da bilerek kitlelere yalan söylemiştir. 

 

"Psikologların çoğu uzman değil; bu iş uzmanlık olmadan olmaz" derken de aynı şeyi yapmış, yine tutarlı davranmamıştır. Alt tarafı bir kişiyle karşılıklı olarak oturup birebir konuşmak olan, en ufak bir yan etkisi ve riski bulunmayan, tamamen konuşmaya dayanan psikolojik yardım işini sanki kompleks bir beyin ameliyatı gibi göstermiş; pratisyen hekimlerin uzman olmadan aile hekimi olmalarına, hatta yıllarca en hayati yerlerden olan acil servislerde bile çalışmalarına hiç çıt çıkarmamıştır. 

 

Yıllardır kafa yoruyorum. İşin mutfağındayım. Bir bakıma bu işin kompetanı oldum. Tek bir hayırlı, doğru ve mantıklı yanını göremedim bu statükonun...

 

Mutfakta olup bitenleri en iyi mutfakta çalışan bilir. Ben yıllardır içinde olduğum bu statükonun tüm yalan ve dolanlarını tek tek deşifre ettim. Bundan sonra gerçeği ya da yalanı tercih etmek topluma kalmış! Ben sadece görevimi yaptım! Gördüğüm halde görmemiş, bildiğim halde bilmiyormuş gibi yapmadım! Dediğim gibi gerisi topluma, insanlara, ilgili kişilere ve pektabiki de yetkililere kalmış!