CEVAP

Hangi çocuğun ne kadar ihtiyacı var, bunu siz bilemezsiniz! Bir pedagogla görüşün, bunu size o tespit etsin! Bu uzman da mutlaka özel ofisi olan birisi olsun! 

Şu tv, bilgisayar, iş hayatı, çalışma hayatı ile yaşamımızın ve çocuklarımıza ayıracağımızı zamanın fazlasıyla çalındığı bir devirde kim çocuğunu hangi sevgi yoğunluğuyla şımartabilir ki! Bize kalan sınırlı zamanda verdiğimiz sevgi oluşturduğumuz sevgi ve ilgi açığını bile kapatmaya yetmez, kaldı ki fazla gelsin!

Sevgide ölçü olur mu! Ölçü olsa o zaten sevgi olmaz! Bırakın millet alabildiğince sevsin çocuklarını, bir duyguya olsun bir ölçü koymayın, orada bari özgür bırakın anne babaları! Her şeyin fazlası zararlıdır! Tek bir istisnası vardır: Sevgi! Ne çekiyorsa insanlık sevgisizlikten çekiyor! Sevginin yeteri kadarını kim buldu ki fazlasından söz etmek mümkün olabilsin! Kaldı ki neye göre az neye göre fazla! Bunun ölçüsü ne olacak!

Hem ufacık çocukların genellikle geçici olan, büyüyünce eser kalmayan, pedagogun dediği gibi sadece fazla sevilmekten değil; çoğu zaman yetersiz ilgi ve sevgiden kaynaklanan bu tarz hal ve hareketlerini şımarıklık, yılışıklık (ki özellikle bu ikincisi... hele hele bu sıfatın bir çocuk için kullanılması çok argo ve hiç şık değil) diye tanımlamak, ufacık bedenlerin son derece olağan davranış tezahürlerine illa ki bir kalıba ve kategoriye sokarak yaklaşmak ne kadar doğru!

Pedagogun buyurduğu gibi bir çocuk sadece sevilme çabası için hoplayıp zıplamaz; elde ettiği ve sürmesini istediği sevgiyi kesintisiz kılmak için de yapar bunları! Bunlar neden acınası bir çocukluk öyküsü olsun ki hem!

Pedagog, psikolog, çocuk psikiyatristi yokken de çocuklar büyütüldü bu yeryüzünde! Ve hiç bir devirde çocuklar ve insanlar günümüzdeki kadar sağlıksız ve bir garip olmadı! Uzman sayısı artttıkça sorunlu çocuk ve yetişkin sayısının artması sadece ebeveynleri değil; en çok biz uzmanları düşündürmeli! Ama nerede o düşünce!

Bu doğal ve asla abartılmaması gereken, her çocuğun belli genel geçer, kitabi ve tuzu kuru kıstaslar çerçevesinde değil; kendi özel koşullarında değerlendirilmesi gereken bir sürece ne zamandan beri ve ne kadar uzman eli değdi, bu işin o oranda cılkı çıktı, bu süreç o oranda bozuldu, işin tadı da büyüsü de o oranda kaçtı!

Oysa bir davranışa tek bir faktör değil çoğunlukla bir çok süreç ortaklaşa yol açar. Şu şuna yol açar, bu bunun sonucudur demek, neden ile sonuç arasında bu kadar kolay, bu kadar kesin, bu kadar birebir ilişkiler kurmak, bir sonucu tek bir faktörle izah etmek bu alanın en temel doğasını dahi bilmemektir. Bunu bile bilmeyenlerin bilgi saçtığı bir çağda bunların hangi yolda olduklarını anlamak için kliniklere ve çevremize şöyle kabaca bir göz atmak fazlasıyla yeterlidir.