Çoğu kişi son günlerde sık sık ağlamasını ağlama nöbeti, ağlama krizi diye tanımlar. Bu, doğal süreçleri hastalık olarak yansıtmaktan nemalanan, bunun için de sinsice seçilmiş kavramlarla algı ve (algıya bağlı olarak da) sorun üreten psikiyatrinin bize aşıladığı bir dildir. Bu hatalı dili ve kavramsallaştırmayı terketmeliyiz.

Ortada ne kriz vardır ne de nöbet! Sadece son günlerde sık sık ağlıyorsunuzdur! Önceki ağlamalardan tek farkı insani bir boşalım yolu olan ağlama tepkisinin son günlerde daha sık tekrar ediyor oluşudur!

Evet... Bunun önceki doğal ağlamalarınızdan tek farkı sıklığıdır! İhtiyaç yoğun ise ağlama sıklığı artar. Çünkü yoğunlaşan ihtiyacın kısa sürede karşılanması hedeflenir. Bunun için organizma tarafından ağlama sıklığı artırılır! Dolayısı ile ne ağlamanızda ne de sıklığında bir gariplik yoktur.

Kriz ve nöbet...

Bir gariplik ve tehlike varmış mesajı veren, böyle bir algı oluşturarak beyni sürece kilitleyen, böylece süreci besleyen bu tanımları mutlaka terketmeliyiz. Çünkü olup biteni tanımlama ve yaşanılan süreci algılama şekli çok önemlidir. Bu, yaşanılan süreci besleyici - pekiştirici yahut daha kısa sürede ve daha kolay geçiştirici yönde bir işlev görür.

Ağlama varsa bilin ki ağlamaya ihtiyaç var demektir. Ağlamaya ihtiyaç varsa ağlama olmalıdır ve bu sağlıklıdır. Yani son günlerde ağlıyorsan ağlamaya ihtiyacın vardır. Madem ağlıyorsun, o halde aslında sevinmelisin, çünkü bu ihtiyacın karşılanıyor demektir.

Öyleyse mekanizman sağlıklı ve lehine çalışıyor. Dolayısı ile bu doğal ağlama ihtiyacı ve ağlayarak boşalma sürecine kriz yahut nöbet deme... Sanki anormalmiş gibi bir algıya sokma beynini, böyle yanlış bir anlam yükleme! Beynine bu yönde hatalı ve süreci pekiştirici (alevlendirici) bir mesaj verme...

Ağla!

Hem de dibine kadar.

Ağlamaya ihtiyacım var ve ağlayabiliyorum! İhtiyacım var ve bu ihtiyacımı karşılayabiliyorum de! Sevin buna! Bir yandan boşalmak için ağlarken öbür yandan bunun için gülümse.

Hiç bundan rahatsız olma. Hemen geçmesi için çabalama. Ağlamaların hemen geçmeyecek, ihtiyaç giderildiğinde geçecek! Öyleyse acele etme, mekanizmayı daha işi bitmeden sıkboğaz etme, kilitleme... Zaten mekanizma ruhundaki duygusal kilitlenmeyi eritmeye ve ruhsal sıkışmayı çözmeye çabalıyor! Sen bir yandan ağla öbür yandan işine gücüne bak... Ağlayarak da hayatına devam edebilirsin. Mesela yemek yapabilirsin. Ağlama buna mani değil. Salata yaparken, soğan doğrarken de gözünden yaş akar. Aynı onun gibi gör... O kendisi geçer. Tabi ki ihtiyaç görüldüğünde... Boşalması gereken stok eriyince!

Sitoğu eritmek ruhumuzun görevi. Sen ruhunun işine karışma! Sen işine gücüne bak! Unutma, ruhun emin ellerde...