Her insan o yahut bu sebepten ötürü hayatının bir döneminde bazı özel psikolojik haller yaşar. Bu kiminde ani kalp çarpıntısı olur kiminde yoğun karamsarlık, isteksizlik, dalgınlık vs. Buraya kadar her şey normaldir. Dahası bu hal de normaldir. Başınız her zaman hasta olduğunuz için ağrımaz; bazen yorgunluk, çok düşünme, stres vb sebeplerle de ağrır. Tıpkı bunun gibi...

Bunun sizin farkına vardığınız ya da varamadığınız ama mutlaka bir nedeni vardır. Psikolojiniz bu nedene tepki veriyordur. Yani ortada bir neden olduğu için sonucu ortaya çıkıyordur ki bu olması gerekendir, en sağlıklı süreçtir.

Sorun bu özel anları hatalı yorumlamakla ve akabinde de bu yoruma bağlı olarak hatalı tepkiler vermekle başlar.

İnsan düşünen bir varlık olduğu için aniden ortaya çıkan bu hal üzerinde haliyle düşünmeye başlar. İşte burası meselenin bam telidir. Bir de bu düşünce işleminin sorunlu ve yanlış işlediğini yani kişinin bu sürece ve yaşadığı belirtilere bakarak bu tabloyu yanlış algıladığını düşünün!

İşte bu geçici doğal insanlık hali bu noktadan sonra evrilmeye, hem şiddeti artmaya hem belirti sayısı çeşitlenmeye hem de süreç uzamaya başlar. Sorun bu halleri yanlış okumakla başlar.

Siz bu süreci bazı öğrenmelere / koşullanmalara bağlı olarak hatalı okudukça psikolojiniz de bu sürece yanlış ve abartılı tepkiler vermeye başlar. Böylece siz ciddi ciddi sorunlarınızın olduğuna kanaat getirirsiniz, hasta olduğunuza iyiden iyiye inanırsınız.

Siz bu aşamada da hasta değilsinizdir lakin hastaymış derecesinde kendinizi kötü hisseden birisinizdir artık. Kötü olduğunuzun en önemli göstergesi genellikle hislerinizdir. Çoğu zaman gerçeği yansıtmadığı halde sizin kendi durumunuzun adını koymada en sık kullandığınız ölçüdür bu hissetme hali... Bu hatalı ölçüden çıkardığınız sonuç da süreci beslemeye başlar.

Bu doğal halleri yanlış okumak, beynimizin bu okumaya bağlı olarak verdiği tepkiler işin kırılma noktasıdır.

Sonra doktora gidersiniz. "Üçü bir arada" diyerek hemen bir hastalık tanısı konur üstüne. "Bak hakikaten hastaymışım" demeye, buna ciddi ciddi inanmaya başlar bilinçaltınız. Ondan sonra kurtulma çabası girer devreye. Bu aşamanın adı "öldürmeyen darbeler vurma" aşamasıdır. Zincirleme trafik kazasının ruhunuzdaki serüveni peş peşe devam ediyordur.

Beklenti bu yöne evrilir. Öyle ya hastalık varsa elbette ki iyileşmek gerekir. Kim ister hastalık varsa bunun kendisinde kalmasını! Evet... Bu noktadan sonra kurtulma çabası başlar yani ateşi söndürme adına başvurulan yelpaze ile daha fazla körükleme aşamasına geçilir.

Gittim olmadı, ilacı içtim fayda etmedi, Ahmet beye gidicem bir de, terapi de lazımmış türü düşünceler kervanı geçmeye başlar aklınızdan. Bunlar süreci besleyen negatif zihinsel telkinlerdir. Bunlardan birisi odun, öteki benzindir. Artık kendi sürecinizi sürekli kontrole çağıran hekimle birlikte / eş güdüm halinde ortaklaşa destekliyorsunuzdur.

Zaten az önce bahsettim, yelpaze de vardı elinizde. Artık ateşin büyümesi, en azından sönmemesi için her şey hazırdır. Bu kadar ve burada sayamadığım diğer yanlışlar yüzünden sönmez ateşiniz aslında ama siz bunu hastalığınızın ciddiyeti olarak yorumlarsınız. Artık ruhen olmasanız da algı ve inanç noktasında sahiden hasta olmuşsunuzdur çoktan. Bu süreci başlatan ve sürdüren, sizi bu noktaya getiren bir dizi içsel ve dışsal çabanın adı çok şıktır: Sorunlardan kurtulma çabası ya da namı diğer psikiyatrik tedavi...