Hayatı, insanları, olayları, olguları hem uzaktan hem de içinden gözlemlemeyi, üzerinde derin derin düşünmeyi çok seviyorum. Düşünmek ruhumuzun dipsiz kuyusuna ip atmak demektir. Derin düşünmek bu ipin alabildiğince uzun olması anlamına gelir. Haliyle ulaşacağı şeyler daha fazla olur. "Bu kadar çok konuda bu kadar özgün fikirleri nasıl üretiyorsunuz, bunca yaratıcı düşünceye nasıl sahip oluyorsunuz" diyenlere işte işin sırrı!

 

Tam tersine çok kitap okuyan birisi değilim. Eskiden yeterince okudum kuşkusuz. Aslında kitapların zihni klişe kalıplar içine soktuğunu, üretkenliği, kritik ve yaratıcı düşünceyi yok ettiğini sanıyorum. Nasıl ki bir toprağa kimyasal gübre girdiğinde artık oradan organik ürün yetişmez hale gelir, piyasa kitapları için de aynı şeyi düşünüyorum. Daha o beyinden yaratıcı, özgün, yeni bir fikir çıkmıyor kolay kolay!

 

Bu mekanları asıl fakülte olarak görüyorum. Derin düşünmek de hoca... Neyse... Tam köşeden dönerken önüme birisi atlıyor, "İzzet hocam" diyor, sarılıyor. Israr ediyor, yok desem de suya razı ediyor beni. Kendisi bir esnaf! "Bir şey içirmeden asla yollamam" diyor! Oturuyoruz. Yıllar önce benle görüşmeye gelen bir dost! Beni halen internetten takip ettiğini söylüyor.

 

Mutlu oluyorum. Psikolojiye olan ilgisine ve bu konulardaki bilgisine hayran oluyorum. Ağzımı açtığımda hemen ya yazılarımdan aldığı notların bulunduğu defterinden ilgili sayfayı gösteriyor ya da "Hocam" diyerek başlıyor ve makalemden yahut videolarımdan ilgili bölümü kelimesi kelimesine zihninden aktarıyor. Şaşıp kalıyorum.

 

"Bu kadar nasıl hıfzedilmiş böyle" diyorum içimden! Bu üç - beş farklı konuda aynı şekilde tekrar ediyor. Mutluluğum daha da ziyadeleşiyor. Demek ki yapılan hiçbir iş boşa gitmiyor. Ama bu sahilde ama okyanus ötesindeki koyda, mutlaka bir yankı buluyor.

Hemen yandaki esnafı çağırıyor, işte sana bahsettiğim İzzet hoca diyor. O ara sokaktan geçen minibüse "dur" işareti yapıyor. "Hocam kuzenim" diyor. Tanıştırıyor. Kuzeni arabanın camından kafasını uzatarak "Hocam sen bu adama ne yaptın, akşama kadar senin yazılarını okuyor, videolarını izliyor. Müptela etmişsin adamı, bu da hastalık değil mi" diyor gülümseyerek.

 

Artık ilaç almadığını, sorunlarını yazılarımla aştığını söylüyor. Yemin ederek "Dükkanın kapısına çıkamazdım, müşteri içeri girsin istemezdim" diyor. Şimdi kapının önündeki sandalyede oturup sohbet ediyor benimle.

 

"İşte bu" diyorum içimden! İşte bu! Tanımadığınız yerlerde bilmediğiniz kişiler sizin bilginizle, sözlerinizle, ifadelerinizle hayata tutunuyor. Sen sokakta gezerken bile mesai yapıyorsun aslında. Öyle ki uyurken bile! Sabah kalkıyorsun, Allah bilir, sabaha dek kaç kişinin ruhuna dokunmuş oluyorsun! Bu ne tarifsiz bir haz böyle! Hayatımda hemen her hazzı en üst seviyede yaşadım ancak böylesine şahit olmadım. Bu tablo karşılıksız bir hizmet sunmanın inşa ettiği gönül dünyasıyla buluşunca belki bu denli keyif, onur, lezzet veriyor; kim bilir.

 

Size tavsiyem; insanlara delice iyilik edin. Doyumsuzca... Çılgınca iyilik edin... "Biliyor, bilmedi, bilir mi ki" şeytani tuzaklarına aldırış etmeden... İyilik etmeyin, delice yapın bu işi... Ve karşılıksız... Zaten karşılıksız yapılan şeyin adıdır; iyilik. Öteki ticarettir. Sonra arkanıza bile dönüp bakmayın! Ne kadar verirseniz o kadar alıyorsunuz! Ve nasıl verirseniz o şekilde...