"Elçinin görevi sadece bildirmektir" (Maide 99)

Mevzu bu kadar nettir. Müslümana düşen işittim ve itaat ettim demek, elçiye uymaktır. Elçiye itaatin tıpkı elçi gibi yapmak, elçi gibi sadece vahye uymak olduğunu idraktir.

Böyle dediğinizde hemen "Elçi şunu yaptı, mesela sabaha dek namaz kıldı, şu günlerde oruç tutmadı mı, bunlar Kur'anda var mı" vs deniyor.

Peygamberimiz aynı zamanda bir kul olduğu için, şükrün bir ifadesi olarak elbette fazladan namazlar kılmıştır, oruçlar da tutmuştur. Örneğin namaz zikirdir. Fazladan Allah'ı zikretmek kötü olabilir mi!

Bunu pekala herkes yapabilir. Yapmalıdır da! Sorun burada değildir. Sorun elçinin kulluğunun bir gereği olarak yani Kur'anda olmadığı halde -fazladan- yaptıklarını din haline getirmektir. Böylece elçiyi tebliğci olmaktan çıkararak aynı zamanda dinin ortağı haline dönüştürmektir.

Peygamberimizin camide farz namaz dışında adına sünnet denilen namazlar kıldığı, ancak bunun farz gibi algılanmasından çekinerek zaman zaman terk ettiği, camide kılmadığı vs söylenir.

Esasında elçinin bu çekincesi kendi kulluğunun bir neticesi, kendi şükrünün bir ifadesi olan bu kişisel namazın din haline getirilmesi kaygısıdır. Yani halkın bunu din zannetmesi, zamanla bu namazların din haline gelmesi, böylece kendisinin de tıpkı Allah gibi din koyucuya dönüştürülmesi endişesi olsa gerektir. Yoksa buradaki kaygı bizim anladığımız manada sünnetin farz gibi algılanması değildir.

O halde elçi gibi bizler de fazladan namaz kılabiliriz. Fazladan oruç da tutabiliriz. Bu kulluğun bir ifadesidir, şükrün bir gereğidir. Ancak bu namaza, oruca vs. sünnet dediğimizde, böyle bir hükme bağlayarak bunları din haline getirdiğimizde şirke girmiş oluruz.

Örneğin öğlen farzı kıldıktan sonra dilediğimiz kadar namaz kılabiliriz. Bu güzeldir. Ancak "Öğle namazı on rekattır. Dördü farz, kalan altısı da sünnettir" dediğimizde elçinin bu kişisel uygulamasını din, elçiyi de din koyucu haline getirmiş oluruz! Bahsettiğim sorun işte budur.

Evet vazifesi sadece tebliğ (bildirmek) olan elçiyi Allah gibi din koyan bir yarı ilaha dönüştürmüş, elçiyi ilaha eş ve ortak koşmuş oluruz! Çünkü dinde hüküm tesis etmek, emir, kural, uygulama vaaz etmek sadece Allah'a aittir. O bu yetkisine kimseyi ortak etmez! Aksi bir uygulamayı Allah, yüce kitabında, kendisinden başka ilahlar / rabler edinmek diye niteler.

Kavramlar algı oluşturur. Tanımlamalar eğilim inşa eder, yaklaşım meydana getirir. Bu sebeple neye ne dediğimiz, neyi nasıl tanımladığımız çok önemlidir.

Bu fazladan olan namaz, oruç vb ibadetlere sünnet vs dediğimizde bu ibadetleri din haline getirmiş oluruz.

Bu durumda bir kısmının farz, öteki kısmının sünnet olması sonucu değiştirmez. Böylece Allah farzlarla, elçisi de sünnetlerle din tesis etti demiş oluruz ki bunun anlamı apaçık şirktir.