BİR AĞUSTOS SICAĞINDA KAPTILAR BENİ

Site Bilgi Panosu

“Eğer bir şey öğrenebileceksem en kötü düşmanımı dinlemek için yirmi mil yürürüm.” Gottfried Leibniz

Önerilen Linkler

Algı Tamircisi
www.izzetgullu.net

BİR AĞUSTOS SICAĞINDA KAPTILAR BENİ

03/03/2017

Kastamonu'dan daha gözlerim bile açılmadan çıkıp Ankara'ya gitttiğimde aylardan sanırım Ağustostu! Hacettepe merkez kampüste yakıcı sıcak altında sıra beklerken üzerimde simsiyah bir takım elbise vardı. Düşünün: Simsiyah bir takım elbise!

Hemen birilerinin dikkatini çektim elbette! Yanımıza usulca iki kişi yaklaştı! Babama "Abi siz sıcakta beklemeyin, biz hocama yardımcı oluruz" dediler. "Ne iyi insanlar var" dedik, çok mutlu olduk! Sonra işimiz bitti ve "Kalacak yeriniz var mı" diye sordular. Otelde kalacağımızı söyledik! "Olur mu, evimiz şurada, bırakmayız" dediler. Sevinçten adeta ağzım kulağıma varacak gibiydi. Babamın zaten kıt olan parası cebinde kalacaktı!

Tabi ki belli etmiyordum sevincimi! Kaldık nihayet! Masanın üzerinde kırmızı kaplı bir sürü kitap vardı. Eve girer girmez gözlerime ilk olarak onlar ilişti. Memleket Kastamonu olunca Kastamonu Lahikası adlı bir kitap çıkardılar, üzerine "Tevafuk" diyerek bir kaç espri yapıp gülüşmemize yol açtılar. Babam sonra konu açıldığında bunu "Adamlarda Kastamonu'nun bile kitabı var" diye anlatmıştır. Babam bu arkadaşların her konuda derin bilgileri olduğunu düşünüyor, her konuda kitapları var sanıyordu!

Neyse babam beni bırakıp gitti! Bir cemaat beni daha ilk günden kafalamıştı! Daha doğrusu öyle zannetmişlerdi! Ben hiç bir grubun adamı olacak tipte biri değildim, bunu o zaman nasıl bileceklerdi ki!

Bunlar "Okuyucu" adlı bir çeşit risale grubuydu! Cebeci'de Bodrum katta kalıyorlardı! Sabahın köründe namaza kaldırıyorlardı. Zorlama yoktu, lakin ayıp olmasın diye kalkıyordum! Ayıp olmasın diye, ne ilginç değil mi? Abdest için sıra bekliyorduk! Ama ilginç bir huzur vardı evde! Not: Huzur ölçü değildir. Hristiyanlar da Katedralde huzur bulur!

Namaz bitiyordu bitmesine de akabindeki zikir bir türlü bitmiyordu! Neyse, bitmeyen ne var şu hayatta; o da bitiyordu elbette sonunda! Bu sefer de halka olup risale okuyorlardı! Sıra ile! Tam bir çile gibiydi bu! İçerik fena değildi ama o saatte çekilmiyordu ki! Güneş doğmadan asla yatmıyorlardı! Uykuyu oldum olası çok severim! Uykum geldi mi asla dayanamam! Şimdi bu değişti gerçi!

15 gün orada kaldım ama sanki bana 1 sene gibi geldi. Bu arada Üniversitenin yurduna başvurmuştum! Sonunda çıktı! Hemen kaçtım bu yurda! Bir gün bir tanesini yolda gördüm! Benden 15 gün kaldığım için ücret istediler. "Hoppala, bu olmadı şimdi" dedim içimden! Yemek vb masraflar için malum! "Bu nasıl Allah rızası" diye düşündüm, veririm, tamam, vereceğim diyerek savdım sürekli! Vermedim, vermeyecektim de! Vermedim de zaten! Belki muhtelif aralıklarla en az on kere istediler. Bu da çok yanlış geldi bana! Bir kere istediniz, verilmiyorsa imkanı yok deyip vaçgeçmelilerdi bence. Buna gıcık oldum, daha da inat ettim, vermedim! Şimdi düşünüyorum da, haksızlık mı etmiştim acaba? Sonuçta onlar da öğrenciydi! Ama yine de bu bana hala doğru gelmiyor! Yaptıkları yanlıştı! Benim yaptığım da yanlıştı tabi!

Bu hatıradan çıkan ders şu: Kendimiz yanlış yaparken başkasının yanlışını neden eleştiriyoruz ki?

Yorum Yaz

1189 kez okundu. Yazarlar